خطاب به مهدی عزیزی و نظر سنجی انتخاباتی وی
1. ما در نظامی زندگی می کنیم پسوند «اسلامی» را با خود دارد. لذا ملاک ما در شناخت و ارزیابی همه چیز این جامعه باید بر پایه ایات الهی و قرآن مبین باشد نه احزابی که قصور در عملکرد دارند. احزابی را که قصور دارند چطور مبنای انتخاب و ارزیابی افراد قرار می دهیم. ولی قرآن از این مورد مبرا است و کامل و درنتیجه استوار. لذا می توان ارزیابی عملکرد افراد را برمبنای آن انجام داد. متاسفانه قرآن را در زمره مهجور و محبوس ترین متونی می بینیم که صرفا برای تظاهر و تبریک، در مراسم خانوادگی و رسمی و اداری، به سفره و تاقچه و میزکار و قفسه کتابخانه سپرده می شود. برای اینکه «اسلامیت» نظام همیشه حفظ شود پیشنهاد می کنم اصول اخلاقی قرآن را مطرح کنید و شهروندان عملکرد نامزدها و انتخابشان را بر آن پایه استوار کنند.
2. مثلا در مورد نحوه خرج و هزینه کردن نامزدها در انتخابات سوره بلد می توان مبنای اسلام پذیری نامزدها در عمل(نه در گفتار) قرار گیرد. سوره بلد ایات 8 الی 16: «آیا به او دو چشم ندادیم. و زبان و دو لب. و ننمودیم راه دو وادی را. اما او عقبه را اختیار نکرد. و از عقبه چه می فهمی؟ آزاد کردن بنده ای. یا سیر کردن گرسنگان در زمان قحطی. یا یتیمی در اطراف خویش. یا ناتوانی به خاک افتاده». حال این اموزه اخلاقی را با عملکرد برخی در هزینه انتخاباتی مقایسه کنید که چه مواردی را برای هزینه کرد انتخاب می کند آن هم در حالی که قرآن راه را برای خرج معین کرده است.
3. در مورد نحوه عمل نامزدهای انتخاباتی به آموزه «امر به معرف و نهی از منکر»، که به خاطر اجتماعی بودن اسلام جایگاه ویژه ای دارد می توان آموزه های زیر را مدنظر قرار داد و نامزدها را با آن سنجید: «یطلبون لانفسهم الرخص و المعاذیر» دائم دنبال این هستند که یک راه فراری برای امر به معروف و نهی از منکر پیدا کنند، یک عذری بتراشند که خوب دیگر نمی‌شود، دیگر ممکن نیست. «یقبلون علی الصلوه و الصیام و ما یکلفهم فی نفس و لا مال» دنبال آن عبادت‌هایی هستند که نه به جان، نه به مال و نه به حیثیتشان ضرر می‌زند (مثل نماز و روزه) اما اگر وظیفه‌ای ضرری به جایی می‌زند، دیگر آن را قبول ندارند. اگر نماز هم به کار یا حیثیت یا جانشان ضرر می‌زد، آن را رها می‌کردند: «کما رفضو اسمی الفرائض و اشرفها» همان جور که عالی‌ترین و شریف‌ترین فریضه‌ها را رها کردند، نماز را هم رها می‌کردند. آن عالی‌ترین و شریف‌ترین فریضه‌ها کدام است؟ «ان الامر بالمعروف و النهی عن المنکر فریضه بها ثقام الفرائض» [امر به معروف و نهی از منکر] فریضه بزرگی است که سایر فرائض به وسیله آن به پا می‌شود. باید امر به معروف و نهی از منکر باشد تا نمازی باشد، تا زکاتی باشد، تا حجی باشد، تا خمسی باشد، تا معاملاتی باشد، تا قانونی باشد تا اخلاقی باشد. «ان الامر بالمعروف و النهی عن المنکر سبیل الانبیاء...» از اینجا باید فهمید که حوزه امر به معروف و نهی از منکر تا کجاست. تا حدود آباد شدن زمین ....باید دید چه نظاماتی در دنیای اسلام بوده و اصلاًٌ امر به معروف و نهی از منکر چه معنی‌ای داشته و چه می‌کرده است.
4. در مورد اینکه نامزدها تا چه حد در وضعیت فعلی، به مسئله عدالت ورود می کنند و اینکه دین را مقیاس عدالت یا عدالت را مقیاس دین می کنند و وعده سیاست گذاری و قانون گذاری در راستای اصل عدالت، که از اصول اسلام است می دهند یا نه؛ سوره اعراف می تواند در تعدادی از آیات روشنگر باشد. در جاهلیت، دین را مقیاس عدالت و حسن و قبح می‌دانستند لذا در سوره اعراف از آنها نقل می‌کند که هر کار زشتی را به حساب دین می‌گذاشتند و قرآن می‌گوید: بگو (خدا) امر به فحشاء و فساد نمی‌کند. از آنجایی که قانون گذاران و سیاستگذاران باید مسئله عدالت را در محور توجه خود داشته باشند، باید دید که نحوه ورود و طرح موضوع «عدالت» از سوی نامزدها در چه مسیری است. برداشتشان از مفهوم عدالت چیست. بر اساس کدام مبانی نظری دنبال پیاده کردن عدالت در جامعه هستند. آیا سیاست دولتهای مختلف را بر مبنای عدالت می سنجند یا صرفا به این یا آن دولت ورود می کنند و جسارت ورود به اصل موضوع را ندارد.
5. در مورد ایجاد شبهه و تخفیف و اختلاط و اتهامِ نامزدها بر یکدیگر آیات مختلفی همچون بیست و ششم سوره فصلت و امثالهم گویا است که محتوای آن این است که برای تخفیف در ارزش گفتار نیکو، رقبا سعی می کنند که آن را تحریف کنند و تخفیف دهند و ایجاد شیهه کنند.
6. و ...
برای ارزیابی هر رفتاری که نامزدها صورت می دهند آیات روشنگری در قرآن موجود است که می تواند مبنای مقایسه و انتخاب نهایی قرار گیرد. لذا پیشنهاد من این است که دوستانمان لیستی از آموزه های قرآنی مورد نیاز برای ارزیابی عملکرد این روزهای نامزدها تهیه کنند و با روشنگری زمینه انتخاب بهتر از بین نامزدها را تدارک بینند نه اینکه درگیر و اسیر همان الگوی مقایسه کهنه و بی نتیجه ای باشند که جز بر ماندگاری مسائل و مشکلات جامعه نمی انجامد.
