تجربه ترکمنچای این را می گوید میانه را نمی دانم
عملا در حضور قدرتهای موازنه منافع عموم بهتر تضمین می شود. جوسازی و شایعه پراکنی کمتر می شود( بگذریم از اینکه زمان چندانی نمی گذرد که جوسازان و شایعه پراکنان خود در دام و چاله خود می افتند و جوابگوی شایعاتی و اتهاماتی که درست کرده بودند هم نمی شوند) . وقتی قدرت شایعه پراکنی همسنگ باشد عملا نیازی به بازی دروغ و اغوا و شایعه دیده نمی شود. در غیاب آرای اولیه نزدیک ( برای دو ساله اول بعد انتخاب عرض می کنم چون گذر زمان همه چیز را به صورت نسبی برملا و قاعده بازی را بر هم می زند)، انرژی منتخب و مجموعه اش، به عوض اینکه صرف اقدام عملی و قابل دفاع در بلند مدت شود، به صورت غیر ضرور صرف حواشی می شود. برخی از کسان نه چندان طرفدار بعد گذر دو الی سه سال متوجه موضوع می شوند و با ترک حمایت جواب می دهند. اگر آرا نزدیک باشد تلاش عملی و قابل دفاع بیشتر دیده می شود و دل به شایعه سازی نامعقول طرفداران بسته نمی شود. طرفدارانی که خود الان پرسنده هستند و کنجکاو و دامن گیر منتخب خود.
تجربه ترکمنچای چنین است. میانه را نمی دانم.
