قلم های مظلوم
قدرت رسانه (10) ....... اقدم (aghdam@chmail.ir)
رسانه های مکتوب و مجازی توان آن را دارند تا رخداد یا شخص یا عملکردی را محو کرده و مخفی کنند و یا آن را بزرگ و حماسی جلوه نمایند. شخصی مانند رابرت مورداک، غول رسانه ای جهان، می تواند یک درگیری ساده و یک اتفاق محلی را چنان در بوق و کرنا کند که همگان آن را معضلی حیاتی و بحرانی بین المللی تلقی کنند. از طرف دیگر می تواند چنان خفقانی ایجاد کند که یک بحران جهانی و یک کشتار فاجعه آمیز در چشم مردم، رویدادی عادی و بی اهمیت جلوه کند. نمونه زنده و اخیر آن نحوه انعکاس و جلب توجه رسانه های جهان به حادثه تروریستی یکروزه پاریس و فاجعه انسانی چندساله سوریه و فلسطین است. او می تواند با ابزار ماهواره بر طرز فکر و سلیقه و حتی شبکیه چشم و عصب مغزی هم نفوذ کند. این قدرت رسانه است. اما اینجا در این گوشه دنیا در میانه چه خبر؟ جهانی فکر کنیم، منطقه ای عمل کنیم. این مانیفست ارزشمند فکری، اینجا کمی دگرگون شده است. اینجا جهانی تماشا کرده و منطقه ای تنبیه می کنیم. رسانه های مکتوب و مجازی میانه با تمام مشکلات و محدودیت ها و هجمه ها و تهدیدها و تحدیدها در حال فعالیت هستند و نمونه کوچکی از قدرت رسانه را نشان می دهند اما برخی جهانی تماشا می کنند و غول های رسانه ای جهان را دی بینند و پشتوانه سیاسی اقتصادی آنها را فهمیده و سپس درمورد رسانه های میانه قضاوت می کنند! مردم عادی بدون حمایت و همراه، انتظار دارند اصحاب رسانه بی محابا بر مسئولین شهر تاخته و هر شنیده بی سندی را به محکمه ببرند و هر مسئولی را به چالش بکشند. از طرف دیگر مسئولین نیز اصحاب رسانه را اضافی و مزاحم می دانند که اگر روزی از مسئولی تمجید نمودند، حتماً حسب ریا و فریب و مجیز است و اگر روزی انتقاد و سوالی کردند، حتماً به تبع غرض شخصی و تشجیع و شانتاژ رقیب است.به زبان ساده تر، برداشت غالب و اول برخی بزرگان این است که اگر اصحاب رسانه اقدامی را ستودند، حتماً از سر نیاز و خودنمایی و تمتع است. و اگر همین اصحاب رسانه عملکردی را به چالش کشیدند، حتماً قصد و غرض و نفعی در نظر دارند یا از سوی رقیب و باند و جناحی تطمیع و تحریک شده اند. در این حیطه، کسی برای رسانه، قالب و ابزار و وظیفه و قدرت و الزامات و ادبیات رسانه ای قائل نیست. تعریف رسانه اینجا برداشت دیگرگونه ای دارد.از مباحث کلان کشوری تا همین محدوده محدود میانه، همیشه همه کاسه کوزه ها بر سر رسانه می شکنند. در این هوا، اصحاب رسانه حکایت مرغی هستند که هم به درد عزا می خورند و هم به درد عروسی!
آی سهراب؛ قایقت جا دارد؟!
