روایتی از کارتن خوابی یک شهروند میانه ای در بیمارستان های تهران

ه گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا، روزنامه آرمان در صفحه اجتماعی نوشت: برای درک وضعیت نامناسبی که همراهان بیمار در برخی از بیمارستان های پایتخت با آن مواجه هستند، تلاش زیادی لازم نیست.

 
از همان قدم های اول ورود به بیمارستان، صحنه هایی که چندان برای پرسنل بیمارستان و برای بیماران و همراهان آنها خوشایند نیست. به آنها که نزدیک می شوی با این سوال باید صحبت را آغاز کنی که بیمار کیست؟ اینجا تشخیص همراه و بیمار از یکدیگر کار آسانی نیست. رنگ و روی بیمارها از همراهان بهتر است و اگر لباس بیمار تن بیماران را نادیده بگیریم به راحتی می توان بیمار و همراه را با یکدیگر اشتباه گرفت.

به سراغ یکی از این همراهان که روی مقوایی دراز کشیده است می رویم، مصطفی ۶۰ ساله از وضعیت اینجا ناراحت است و می گوید: «من از شهرستان میانه آمده ام. همراه بیمار هستم. در بیمارستان جایی برای خواب نیست. سه شب است مجبورم بیرون روی این مقوا که روی زمین سنگی و ناهموار انداخته ام، بخوابم».

همراهان دیگر هم وضعشان اصلا خوب نیست. آدم سالم هم اگر رعایت برخی مسائل بهداشتی را نکند، اینجا بیمار می شود. این در حالی است که شهردار منطقه شش تهران ۲۶ فرودین امسال گفته بود که تا ساخت همراه سرای بیماران، به صورت رایگان همراهان بیماران بیمارستان های امام خمینی (ره)، شریعتی و مرکز طبی کودکان اسکان داده می شوند. همراهان بیمارانی که از شهرستان ها و مناطق محروم به بیمارستان های امام خمینی (ره)، شریعتی و مرکز طبی کودکان مراجعه می کنند، با ارائه معرفی نامه از بیمارستان، به صورت رایگان اسکان داده می شوند.

همراه، جزئی از درمان است

چند قدم آن طرف تر زیر صندلی یکی از سایبان ها مرد میانسالی نشسته است. از وسایلی که دور و برش است و حصیری که انداخته، می توان حدس زد که مدت طولانی تری را اینجا بوده است. محمد از قم می آید. این مرد ۴۷ ساله می گوید: مادرم سرطان کبد دارد. چون در شهر خودمان امکانات لازم نبود مجبور شدیم به تهران بیاییم. الان یک هفته است که اینجاییم. روزهای اول خیلی به ما سخت گذشت. نزدیک ۳۰ ساعت نتوانستم بخوابم. صندلی ها و سایبان هایی هم که در محوطه تعبیه شده اند، ناکافی هستند زیرا بسیاری از همراهان از شهرستان می آیند و جایی برای ماندن ندارند و مجبور هستند شب را همین جا بمانند. او ادامه می دهد: همراه، جزئی از درمان است و عمده امید بیماران به همراهان است. اگر همراهان مریض شوند بر روحیه بیمار هم تاثیر منفی می گذارد.

گلایه کارکنان بیمارستان

وضعیت نامناسب همراهان بیمار اعتراض کارکنان بیمارستان را هم در پی داشته است. آنها هم از این وضعیت ناراحت هستند. محمود ۳۰ ساله یکی از کارکنان بیمارستان است. او می گوید: با توجه به اینکه حجم کار زیاد و کارکنان بیمارستان ها کم هستند باید همراهی با بیمار در بیمارستان حضور داشته باشد که کارهای بیمار را انجام دهد. کارهای بیرون بخش بیمار برعهده همراه است. وضعیت اسکان همراهان خوب نیست. بسیاری از آنها در محوطه بیمارستان روی کارتن و پتو می خوابند. وضعیت همراهان بیماری هم که در اتاق هستند بهتر از همراهان بیرون نیست. فضای اتاق ها کوچک است. بین دو تخت یک صندلی برای همراه گذاشته اند. آنها جای تکان خوردن هم ندارند. بسیاری از این همراهان خودشان مریض هستند. چهار نفر از آنها واریس دارند که نشستن روی صندلی برای آنها بسیار ضرر دارد. همراهانی که بیرون در محوطه ساکن هستند، زباله هایی در محوطه می ریزند و همین باعث شده که ظاهر بیمارستان صورت نامناسبی پیدا کند. او می افزاید: وضعیت رسیدگی به بیماران هم بسیار ضعیف است. حجم کار زیاد، تنوع بیماری در یک بخش و ماندگاری طولانی بعضی بیماران سبب شده است که کارکنان نتوانند توجه لازم را به بیماران داشته باشند.

اتاق های کوچک و شلوغ

وارد یکی از اتاق های بیمارستان می شویم. اتاق خیلی شلوغ است؛ یک اتاق کوچک که شش تخت دارد. بین فضای خالی تخت ها یک صندلی برای همراهان بیمار درنظر گرفته شده است. زهرا ۲۳ ساله از کرمانشاه همراه مادرش است. او می گوید: «شب ها جایی برای خواب و استراحت ندارم. روی این صندلی هم نمی شود خوابید. بعضی شب ها را روی تخت مادرم می خوابم. روز اول هم به همراهان بیمار هشدار می دهند که نباید پتو و مقوا کف اتاق ها پهن کنند. همراهان بیمار خیلی خسته می شوند و هیچ امکاناتی در اختیار آنها نیست». در فضای سبز بیرون بیمارستان خانواده ای چهار نفره نشسته اند. از شهرستان مریوان آمده اند. ابراهیم و مهدی می گویند که ما پنج روز است که تهران هستیم، جایی برای ماندن نداریم. اوایل در محوطه بیمارستان می نشستیم ولی ما را بیرون کردند. این بیرون چادر زدیم. مادرم همراه بیمارمان است. چند روز پیش که در حال آمدن به این طرف بود ماشین به او زد. دو تا از مهره های پشتش شکست. حالا خود او هم مریض شده است. شب تا صبح به سختی می خوابیم. معتادان این اطراف مزاحم مان می شوند. باد هم که چادر را تکان می دهد. این مدت خیلی به ما سخت گذشته است. وضعیت بقیه همراهان بیمار هم که از شهرستان آمده اند و اینجا کسی را ندارند مانند ماست. بعضی از آنها اینجا چادر زده اند و بعضی دیگر هم در ماشین می خوابند.

افزایش کارکنان بیمارستان ها 

یک عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس درباره عدم رسیدگی به وضعیت اسکان در هتل همراهان بیمار می گوید: اگر به وضعیت این همراهان رسیدگی می شد و امکانات لازم برای اسکان آنها در هتل فراهم می شد شاهد این وضعیت بد اسکان در محوطه بیمارستان ها نبودیم. هیچ کسی دوست ندارد شب را روی چمن بخوابد. متاسفانه فرهنگ غلطی هم که وجود دارد این است که تا یک نفر مریض می شود کل اطرافیانش همراه او به بیمارستان می آیند در حالی که کارهای بیمار را به راحتی یک یا دو نفر انجام می دهند. عابد فتاحی در ادامه می افزاید: مشکل اصلی کمبود پرسنل در بیمارستان هاست که باعث احتیاج به همراهان بیمار در بیمارستان می شود. بیمارستان های ما در بخش کادر خدماتی مشکل دارند. اگر در بیمارستان ها به اندازه کافی پرستار و نیروی خدماتی داشته باشیم احتیاجی به حضور همراه در بیمارستان و مشکلات بعدی آن نیست. همراهان بیمار در بیمارستان ها نقش مکمل پرستار و نیروی خدماتی را دارند. او ادامه می دهد: راه حل این مشکل افزایش کادر بیمارستان هاست که احتیاج به همراه را کم می کند.