چه کسی مانع اخذ مجوز ماهنامه برای شهرستان شد؟

چه کسی مانع اخذ مجوز ماهنامه شهرستان شد؟

در ابتدای شروع به کار مجلس در دوره فعلی، تعدادی از دوستان برای گرفتن مجوز ماهنامه اقدام کردند. در اواسط کار که مهندس حسینی جدیت این افراد را در اخذ امتیاز ماهنامه مشاهده کرد و دید که فرمهای مربوطه در وزارت پر شده و نامه هایی رد و بدل شده؛ توصیه کرد که انتشار ماهنامه از چندین جهت الزامی ندارد(هرچند که تصمیم نهایی را به عهده دوستان گذاشتند) ولی اشاره کردند که اولا هفته نامه هایی در شهرستان فعال هستند که انشالله درخواست می کنیم که در مسیر صواب قدم بردارند، ثانیاً اشاره کردند که تشکل رسانه ای در اطراف یک نماینده ممکن است خواه ناخواه منجر به بی اخلاقی شود و تک صدایی راه بیاندازد.

مشاهده نحوه جهت دهی به دوهفته نامه «ملت و امت»، که با مدیر مسئولی حاج آقا مددی اداره می شود، بنده را واداشت که یکی دو درخواست از دوستان این مجوعه داشته باشم:

1.    رسانه یکی از نهادهای تضمین کننده شکوفایی سرمایه انسانی و توسعه است که باید حداقل دارای سه ویژگی اصلی، مستقل بودن از «این» یا «آن»، تنوع و فراگیری کافی باشد. آیا دو هفته نامه ملت و امت، از اقای مددی مستقل است؟ آیا تنوع و فراگیری دارد که انتقادات از اقای مددی را از یک طرف و عملکرد نماینده دیگر و حتی مردم را از طرف دیگر در این هفته نامه در حد باید و شایسته آن مشاهده کنیم؟ 

حاج آقا مددی،آیا در مورد مباحث و تبلیغات بعد از نصب تابلو فرمانداری ویژه، زمینه های طرح اقدامات مهندس حسینی، بیش از شما بوده است؟ (مطمئنا نه). چرا در تلاش و جنب و جوش هستید و فکر می کنید که صرفا به دلیل تصاحب و مدیریت یک رسانه، می توانید اذهان مردم را در جهت خواسته های خود هدایت کنید؟ اگر رسانه تحت مدیریت شما، اصول اخلاقی را رعایت می کرد (که مردم به این مسئله واقف هستند) باید زمینه طرح اقدامات نماینده دیگر شهرستان را هم به اندازه هیاهویی که در مورد خود به راه می اندازید امکان دهید و تک صدایی به راه نیاندازید. این نحوه انتشار مطالب اگر به جایی می رسید هم اکنون باید مهندس حاجی اصغری به خاطر کتاب منتشره، بر کرسی نمایندگی تکیه می زد.

2. هفته نامه اگر در مالکیت هدف خاص باشد و ابزار دستگیری از خواص باشد نه ابزار توسعه، این خواص علایق و منافع زیادی خواهند داشت که بعضی حرف ها در هفته نامه زده نشود و البته به همان اندازه تاکید بر گفتن موارد دیگر را خواهند داشت. فعالان و تهیه کنندگان آن به راحتی می آموزند که چیزهای معینی هست که آدم نباید درباره آنها صحبت کند. بعبارتی این بخش وسیعی از آموزش است که با دل و جان یاد می گیرند که نتنها نباید صحبت شود بلکه حتی نباید در مورد آن فکر شود وگرنه از مجموعه بیرون گذاشته می شوند. بعبارتی این افراد از صافی گذشته اند در حمایت از خواص و نه پیگیری توسعه. کسان بیرون از مجموعه هفته نامه هم اگر مطلبی انتقاد آمیز ارائه دهند، سریعا مثل مقدمه کتاب قلعه حیوانات جرج اورول، که از سانسور در انگلستان می گفت، سانسور و حذف می شود.

3. در جامعه نمی شود دنبال منافع شخصی بود و توجیه کرد که نفع اجتماعی هم از این طریق حاصل می شود. نفع اجتماعی نیازمند چیدمان سازگار و مناسب نفع شخصی است. نمی شود همین طور سود طلبی کرد و گفت نفع شخصی است، سود طلبی باید با باقی منظومه روابط اخلاقی سازگار باشد؛ چنین چیزی می تواند نفع اجتماعی را تامین کند.

4. برای اینکه بتوانیم مقیاسی از توسعه یافتگی خودمان را در منطقه تشخیص دهیم نیازی نیست که معیارها را درآمد و امثالهم تعیین کنیم. باید ببینیم که چقدر از انفعال و سکوت دور هستیم. اگر هدف رسانه اعمال انفعال بر مردم باشد عملا ابزاری می شود در تداوم توسعه نیافتگی.

5. گذر از اندک سالاری به سمت جامعه فراگیر نیازمند همبستگی در جامعه است. حداکثر می توان مردم را نسبت به مشکلاتی که در نتیجه رفتارهایشان برای خود آنها ایجاد می شود، آگاه کرد. اگر همین امروز در مقابل برخی از رفتار و کردارهای دیگران، انفعال داشته باشیم، وقتی مسئله ریشه دارتر شود نمی توان اقدامی موثر و عاجل کرد. رسانه و هفته نامه ای که در عمل اندک سالار است خود مانعی جدی بر همبستگی بزرگ اجتماعی است. در این مورد لازم است که همبستگی های کوچک در تقابل با اندک سالاری متشکل شود و از انفعال مردم و تاثیرات چنین رفتاری بر تجمیع مشکلات آگاهانده شود.