خاطره‌گویی شروع می‌شود. منتظر بهانه‌ای هستند تا تعریف کنند. انگار خیلی وقت است کسی از آنها چیزی در مورد سعید نپرسیده است. حاج‌مسلم، برادر شهید می‌گوید یک‌سال منتظر این روز هستیم. همه بچه‌ها همینطورند. دی‌ماه که می‌شود همه پیگیرند که مراسم چه روزی است. یاد و خاطره شهدا حال و هوای ما را عوض می‌کند، به اندازه یک سال به ما انرژی می‌دهد. می‌گویند مگر نه اینکه آقا فرمودند فرهنگ مهم است. ما می‌خواهیم در محله خودمان فرهنگ شهادت را زنده کنیم. حاج مظاهر، برادر دیگر شهید می‌گوید همه عمرم را با آن روزهای خدایی جبهه عوض نمی‌کنم. بهترین خوشی‌های دنیای الان، در برابر آن روزهای سخت ذره‌ای نمی‌ارزد و این مراسم برای چند ساعت هم که شده ما را به همان دنیای زیبای جبهه می‌برد؛ همان جایی که بهترین‌ها را برای زنده بودن انتخاب کردند و ما را برای مردن. می‌گوید برگزاری این مراسم برای شهدا لیاقت می‌خواهد. می‌گوید نیت پاک و خالص پدر، این توفیق را به خانواده داده است.

پدر شهید اما آرام و ساکت نشسته است. از او سراغ سعید را می‌گیرم. خیلی بچه خوبی بود، این را با صدایی بغض‌آلود می‌گوید. دستان لرزان و چشمان سرخ حاج‌حبیب ناصری، پدر شهید ناصری، ما را به هم ریخته است. اصلا انگار همین حالا سعید، شهید شده است. منزل اینها حال و هوای شهادت دارد. می‌گوید با اینکه 18ساله بود، چندین بار به بهانه‌های مختلف به جبهه رفته بود. هر بار کسی را واسطه می‌کرد. تهران هم که بود بعد از مدرسه در بسیج بود. اینقدر توانمند بود که در دوتا از مدارس تدریس هم می‌کرد. بهانه آخرین بار، بردن کمک به جبهه و حضور در پشتیبانی بود. وانت من را برداشت و از مغازه پر کرد از خرد و ریز؛ از آبلیمو و کیک و بیسکوئیت گرفته تا شال و کلاه و لباس‌های گرم. می‌گفت هوای ماووت خیلی سرد است و باید اینها را به رزمنده‌ها برساند. اینقدر گفت تا من و مادرش هم برای پر کردن وانت به کمکش آمدیم. خودمان او را راهی کردیم. فکر نمی‌کردیم این آخرین باری باشد که او را می‌بینیم. وقتی که رفت، با برادرش تماس گرفت و گفت که برای عملیات به خط می‌رود. گفت به مادر بگو در راه امام‌حسین علیه‌السلام می‌روم و دلیلی برای نارضایتی شما وجود ندارد. این جمله‌ها آخرین جملات این پدر است. دیگر گریه امانش را می‌برد و نمی‌تواند به صحبت ادامه دهد.

حاج‌محمد، دوست دوران نوجوانی سعید است. با هم به جبهه می‌رفتند. روز شهادتش هم با هم بودند. می‌گوید:«پیکر سعید را خودم به عقب آوردم. می‌ترسیدم اگر دشمن پاتک کند، سعید مفقود شود. او را تحویل بچه‌های لشکر عاشورا دادم که در خط بودند و آمبولانسی برای انتقال شهدا به معراج داشتند. سعید بعد از فرمانده گردان که قبل از تحویل خط به شهادت رسیده بود، نخستین شهید گردان زهیر در عملیات بیت‌المقدس دو بود. بعد از اتمام کار گردان زهیر در عملیات و تحویل خط به گردان تازه نفس، برای تشییع سعید به تهران برگشتم. وارد خانه که شدم دیدم مادر سعید در منزل ماست! پرسید چرا تنها آمدی؟ پس سعید کجاست؟ نمی‌دانستم چه بگویم، فهمیدم هنوز هیچ‌کس خبر ندارد. گفتم سعید کمی دیرتر می‌آید. کار هر روز من شده بود رفتن به معراج شهدای تهران برای یافتن جنازه سعید. اگر خودم شهادتش را ندیده بودم شک می‌کردم که نکند زنده باشد. دیگر نمی‌توانستم این راز را حفظ کنم. کم کم به یکی‌دو نفر گفتم. یکی از آنها حاج مظاهر پسر بزرگ خانواده بود. با هم به منطقه برگشتیم و یکی یکی از خط تا سنندج، معراج شهدا را جست‌وجو کردیم. به کردستان که رسیدیم، انگار صدای سعید را می‌شنیدم که می‌گفت من اینجا هستم. حدود 800 تابوت بود. یکی یکی و با وسواس همه تابوت‌ها را گشتیم اما خبری نبود. بالاخره سعید پیدا شد. حالا از زمانی که سعید از تهران برای عملیات راه افتاده بود، 39روز می‌گذشت. پیکر را به تهران فرستادیم تا فردا در تهران تشییع کنیم. یادم افتاد سعید به مادرش قول داده بود 40روزه برگردد.»