فرامرز رزمنده بسیجی/ خاطراتی که امروز با عکس ها زنده می شود
بسیجیان با دلاورمردیهای خود حماسهای آفریدند که در تاریخ ایران و انقلاب جاودانه خواهد ماند.
به گزارش میانا : بغضی که در موج هایت نهفته است ، آنها را قوی تر و وحشتی تر به ساحل می کوبد عشق را زمزمه می کند و عاشقان را گرفتار نجوای آسمانی خود میکند. آن زمان که عاشقان قدم بر امواج خروشان تو گذاردند می دانستند این قدرت را داری که روزی پیام آور عشقشان باشی ، امانتدار خوبی بودی عشقشان را در دل موج هایت پنهان کردی و چشمشان را در اعماق وجودت جای دادی. تو آنها را آنگونه که خواستند پذیرفتی …
اروند؛تو پل شهری برای عبور آنان از خود و رسیدن به معشوق خود ساختی، حال آنکه دیگران بدنبال پلی هستند برای عبور از تو …!!!
آری لحظه لحظه زندگی فرامز، با این کلمات سپری می شود .وقتی تنهاست زمزمه ای با زبان آذری می سراید: “لای لای ای جبهه لرین یورقونی ای خسته جوانلار”
اروند! آنها که در قلب تو جا گرفته اند و حتی سربندی از آنان باقی نمانده فقط تو را رو سفید نکرده اند،رهبرشان می گفت : “آنها اسلام را رو سفید کردند” می دانم این آب ،این موج،این خروش،این شهدا با من حرف می زنند ،آری خروش جاری اروند باقیست این جاده این پوتین این سربند باقیست.
فرامز در بخشی از دفتر خاطراتش راجع به شهید حاج جواد عبدی پور چنین می نویسد :”ایوب زمان ای پاسدار غیرتها و ارزشهای مقدس جانباز ۲۸ سال شکیبایی،ای لبخندزن مرارتها. وفا کردی و نرنجیدی ای شهید بزرگوار ، با اینکه سیمای محبت بار و معصومانه ات در حجاب خاکها از چشمان ما مستور گردیده ولی هرگز یادت از خیال ما فراموش و آتش فراقت در دل ما خاموش نخواهد شد ”
از خود حیا می کنم تا از شرح فضیلتت دم زنم .قله ی معرفتت رفیع تر از آن است که هر پرنده ای بر بام آن پرواز و هر سالکی بر آن پای نهد.تحیت و درود بی پایان بر سمبل وفا ، خورشید روزها و ماه شب هایت همسر وفادارت که زینب وار تیمار زخمهایت بود .
فرامز؛اینک نسل امروز باید از تو بگویند ، تا شاید در میان واژگان ذره ای از رشادت هایت را بیان کنند .
فرامز در یک خانواده مذهبی و متدین که از لحاظ اقتصادی در حد متوسطی بودند در شهر میانه به دنیا آمد و با فرهنگ اصیل اسلامی در این خانواده مذهبی آشنا شد و رشد و پروررش یافت.
اگر امروز پای صحبت فرامز بشینی می گوید : ما بعد از شهدا هیچ نکردیم ، چفیه هایشان را به دست فراموشی سپردیم و وصیت نامه هایشان را نخوانده رها کردیم .
شهدای تخریب لشکر ۳۱ عاشورا
اما این کدامین روحیه بود که این بچه ها را مشتاق به سر دادن ندای یا حسین (ع) می کرد . نمی دانم وقتی به سمت اروند کنار میرفتی و شمیم خوش گلهای بهشتی را حس می کردی و بچه ها را با لباس غواصی در حال ورود به آب می دیدی چه حسی داشتی ! ای کاش ما هم جای تو بودیم …
