فارسی صحبت کردن فرهنگ است یا بی فرهنگی؟!!
این روزها در شهرمان فارسی صحبت کردن مساله ای عادی شده است. گویا کودکان از بدو تولد باید زبان مادری خود را نشنیده گرفته و به زبان دیگری روی آورند در حالیکه در جایی بزرگ میشوند که همهی شهرهای آن استان ترک زبان و آذری اند.
همه میدانیم که ما انسانها احساسات عمیق خود را با زبان مادری خود بهتر بیان میکنیم و یا بیان نظر و عقیده مان و فهماندن مطلبی به کودک یا هر شخص دیگری با زبان مادری مان بهتر و البته آسانتر و تاثیرگذارتر نیز هست. حال شما مادری را در نظر بگیرید که از کودکش عملی ناپسند سرزده و میخواهد با او جدی سخن گفته و احساسات و عصبانیت خود را عمیقا بیان کند. این مادر که تا حال با کودک خود فارسی سخن می گفته در بیان حس شدید عصبانیت خود به زبان مادری خود حرف میزند و کودکش را با زبانی که متوجه آن نیست تنبیه کرده و امرونهی های لازم را در حالی گوشزد میکند که او چندان تفهیم نمیشود! کودک اگرچه معنی و مفهوم برخی لغات را نیز بداند ولی به عمق احساس مادر یا پدر خود پی نبرده و در نتیجه عمل ناشایست خود را زیاد ناپسند ندانسته و دوباره تکرار خواهد کرد.
شاید این مسئله به ظاهر چندان جدی گرفته نشود ولی شما به تاثیر آن روی تربیت و ادب کودک توجه کنید.
مسئله ی دیگر دوزبانه شدن کودک از همان دوران کودکی است که باعث خواهد شد نه زبان مادری خود را آنچنان که باید و شاید بیاموزد و نه زبانی دیگر را.
نکتهی دیگر نیت والدین گرامی در آموختن زبان دیگری است که میتواند چند دلیل داشته باشد:
1) آموختن زبان فارسی از کودکی به نیت نداشتن لهجه در بزرگسالی
همه ما هرچند که فارسی خود را تقویت کرده و فارسی صحبت کنیم باز ته لهجه ای آذری داریم حال در یکی بیشتر و در دیگری کمتر. مادرانی که به نیت لهجه نداشتن کودکان خود در بزرگسالی با آنها فارسی صحبت میکنند باید بدانند که کودکان فارسی را از خود ما که لهجه داریم میآموزند و آیا امکان دارد آنها از ما یاد بگیرند ولی بی لهجه صحبت کنند؟!!!
2) فرهنگ!!!
گروهی دیگر فارسی صحبت کردن را فرهنگ و یا بقولی کلاس میدانند!! برای این عده با این طرز فکر باید بسیار متاسف بود زیرا که فرهنگ غنی و فولکلور خود را نباید با هیچ چیز عوض کنیم آن هم درحالی که بسیاری از فارسی زبانان خود ترک ها را مایه مسخره و شوخی کرده و اصطلاح ترکی بازی در مواقع اشتباه و نابخردی میان بسیاری از آنها اصطلاحی کاملا عادی است. گویا میانه ای های عزیز در این مورد بسی فعال تر از دیگر شهرها عمل کرده اند تا جایی که دوستی چندسال پیش میگفت در دانشگاه تربیت معلم تبریز به دختران میانه ای "ترک خائن" می گویند!!!
همشهری عزیزم صحبت به زبان غیرمادری نه فرهنگ است نه تمدن و نه عملی پسندیده. کودکانمان را از همان کودکی با فرهنگ وزبان شیرین خودمان آشنا کنیم. به نظر بنده فارسی صحبت کردن بی فرهنگی است زیرا دراین صورت فرهنگ خودمان روز به روز به فراموشی سپرده خواهد شد. بی شک توجه به شان و منزلت زبان و دیار خودمان بسی نیکوتر است.
