روز اول زندان تا 35 روز زندان انفرادی همراه باشکنجه و عذاب روحی و جسمی در شهر ابوظبی قسمت پنجم

این خاطرات قسمت بندی است.همچنان تکمیل خواهد شد

کنار اتوبان شیخ زائد به طرف دبی در حرکت بودم.سمت چپم ورزشکاران با لباس ورزشی در حال دویدن بودند.در یک نطقه زیبا و سرسبر بعداز تقاطع مجمع الوزرا کنار پل(جسر)شیخ یک شولت دودی رنگ توقف کرد.از من ایدی یا همان ویزا و پاسپورت را خواست.من هم دادم.به یک جایی زنگ زد.چند نفر آمدند.می خواستند.دوچرخه را پشت ماشین قرار دهند.اما سنگین بود.زرورشان نرسید.قرار شد تا مقداری با آنها پیاده روی کنم.اول ورودی پل شیخ به طرف دبی یک منطقه و مرکزنظامی در سمت چپ بود.جلو آنجا با دو نگهبان منتظر عودت مدارکم بودم.خیلی تشنه و خسته بودم.از محافظین خواستم روی زیراندازم دراز بکشم.اما اجازه ندادند.بدون توجه به آنها از بس که رنجور بودم.دراز کشیدم.آنها وقتی مرا با آن حال دیدند.تقاضا کردند.برای رعایت حالشان بنشینم و از دراز کردن بپرهیزم.چون از فرمانده شان می ترسیدند.آنها تشنگی مرا حس کردند.یک آب معدنی کوچک و یک قوطی پیپسی و قوطی آب میوه آوردند.احساس می کردم.همچنان آفتاب زده شده ام.بعداز دوساعت نزدیک غروب،باز ماشین شولت آمد.چند نفر با آن بودند.به زور سوار این ماشین کردند.خواستند دستبند بزنند.کوچک بود.دستم را اذیت می کرد.ساعتم را باز کردند.با فشار تمام روی دستم محکم کردند.هر چه گفتم من سایکل توریست هستم و سایکل توریستها در تمام کشورها از احترام خاصی بر خوردار هستند.کسی گوش نمی کرد.داخل ماشین ترسناک بود.تمام نکات ایمنی در ماشین رعایت شده بود.چشم بندرا به چشمانم زدند.احساس کردم برای رد گم کنی چند دوری زدند.تا مرا به داخل این مرکز نظامی ببرند.البته مشخص بود.در همان محلهای نزدیک پل جسر شیخ بودم.

درست روز بعداز ظهر دوشنبه چهارم شهریورماه 92 در حین حرکت از ابوظبی به دبی دستگیر شده بودم.یک هفته از رکابزنی در کشور امارات متحده عربی می گذشت.

ماشین در جایی توقف کرد.هوا تاریک بود.از ماشین مرا پیاده کردند.بعداز ورودی وارد یک سالن کوچکی شدم.داخل سلول کوچکی کردند.دستبند را از دستانم باز کردند.روی مچم دستبد فشار آورده بود.تا زخم آن روی مچم با خون مردگی مشخص باشد.چشمانم را باز کردند.یک اتاق 3در 2 بود.یک تشک و یک پتو و بالش دادند.بعداز آن لباس مخصوص آوردندتا لباسهای زندان را بپوشم.از بس که خسته بودم.روی تشک افتادم.نزدیک اذان صبح بیدارم کردند.اما نای نماز خواندن نداشتم.

بعداز یکساعت از نماز به زور بیدارم کردند.تا حمام کنم.یک زندانبان در سلول را باز کرد.اشاره کرد.پشت به در بایستم.چشم بند را به چشمانم زد.چرخاند و دستم را گرفت.دستشویی و حمام در کنارم سلولم قرار داشت.تا آنجا چند قدم بیشتر نبود.داخل دستشویی بودم.دوباره پشت به در ایستادم.چشم بند را باز کردند.دستشویی رفتم.اما زندانبال اصرار داشت.حمام کنم.هنوز تازه کار بودم.نمی دانستم چکار کنم.با راهنمایی حمام گرفتم.یک حوله بزرگ استفاده شده ولی تمیز داد.تا با آن خودم را خشک کنم.بعداز اتمام حمام دوباره با چشم بند وارد سلول شدم.دقایقی بعد صبحانه آوردند.سینی مخصص پلاستیکی بود.که در هر خانه وسایل با پلاستیک مخصوص در ظرفی گذاشته بودند.دم در زندانبال درب پلاستیکی سینی را بر داشت و بیرون سلول گذاشت. پلاستیک ها را از ظرف جدا می کرد .اشاره کرد شروع به خوردن بکنم.دیشب شام نخورده بودم.خیلی گرسنه بودم.وسایل صبحانه کامل و همراه با سه دسر غذایی بود.همه را با اشتها خوردم.

بعداز صبحانه در سلول با صدای وحشتناکی باز شد.باز طبق روال زندان ،پشت به در ایستادم چشم بندرا زدند.اسپری خوش بویی بود.آن را روی لباسم زدند.با خودم فکر کردم.عجب جایی است.در حالیکه نمی دانستم چه خواهد شد.از سالن بیرون آمدیم.من نزدیک 27 سلول را شمردم.تا به دم دری حس کردم ،رسیدیم.حق بلند کردن سر را نداشتم می باید به پایین نگاه می کردم.بعداز این در به محوطه آزاد رسیدیم.و به سمت چپ وارد ساختمان دیگر شدیم.در کوچکی داشت.از این در به طرف سمت راست رفتیم.اتاق دوم ،در خدمت اماراتی ها بودیم.گویی چند نفر بودند.روی صندلی نشاندند.من پاهایم را روی هم گذاشتم.یکی از آنها با خشم اشاره کرد.پاهایت را راست کن.

 

به من توصیه می کردند.با آنها همکاری کنم و گرنه مدت زیادی را مهمان آنها خواهم شد.احتمالا این حبس تا 21 روز و یا شاید تا پنجاه روز و یا شاید بیشتر هم ادامه داشته باشد.و یا هم زیر شکنجه جانت را خواهیم گرفت.مگر اینکه اعتراف کنی .در آنصورت مدت زندانی بودن و شکنجه ات کمتر خواهد شد.هیچ کسی هم بر این زندان نظارت ندارد.پس راهت را انتخاب کن.از من مشخصات کاملم را گرفتند.در مرد خانواده و مسائل روزمره سوال پیچ کردند.من هم با صداقت کامل همه را گفتم.یک مرد عرب شیرین زبانی بود.که گویا یکی از مسئولین بود.برایم چایی آورد و با اشاره به من فهماند.می توانی بخوری.به شوخی با زبان فارسی گفت.حسین چطوری خوب هستی.امارات خوش می گذرد.من هم گفتم.امارات کشور زیبایی هاست.تا ظهر مهمانشان بودم.چند فرم دیگر را پر کردند.نزدیک نهار مرا در معیت زندانبان دوباره به سلول انفرادی بر گرداندند.دقایقی بعد ،نهار آورند.برنج با ماهی بود.خوشمزه و در عین حال خیلی بهداشتی بود.طبق معمول در سینی پلاستیکی در ظرف یکبار مصرف با سیلفون نایلونی پوشانده شده بود.زندانبان آن را باز کرد و به داخل سلول هدایت کرد.قاشق نداشتم.مجبوربودم با دست بخورم.

بعداز نماز دوباره در سلول با صدای ناهنجاری باز شد.زندانبان طبق روال زندان مرا برای رفتن به اتاق بازجویی آماده کرد.در همان اتاق مهمان بودیم.چند نفر بودند.از صدایشان مشخص بود.با باتوم های خاص اولین استارت شکنجه را شروع کردند.آنقدر به پاها و ران ها و پشتم زدند.بیهوش شدم.فقط حس کردم.روی صورتم و پیراهنم آب می ریزند.وقتی به هوش آمدم.دوباره شروع به شکنجه کردند.هر چه فریاد می زدم سایکل توریست و یک معلم ایرانی هستم.گوش نمی کردند.با کلمه تاکید به هم می گفتند.او کذاب است و دروغ می گوید.ساعاتی مرا شکنجه کردند.تا وقت شام دوباره مرا به سلول انفرادی بردند.بعداز صرف شام و خواندن نماز مرا دوباره به اتاق شکنجه بردند.خیلی ترسیده بودم.اصلا باور نداشتم.چنین روز شومی داشته باشم.همچنان به شکنجه ام تا پاسی از شب ادامه دادند.گذشت زمان و ساعت از دستم رفته بود.آخرهای شب مرا به سلول آوردند.از درد به خود می پیچیدم.خوابم نمی آمد.تمام بدنم درد داشت.

تا نزدیک اذان صبح بیدار بودم.با صدای اذان برای نماز بانک زدند.آماده شدم نماز بخوانم.قبل از آن می بایست.با برنامه زندان برای وضو در معیت زندانبان آماده می شدم.اما حس ایستادن نداشتم.با هر زحمتی بود.وضو گرفتم و ایستاده و با صلابت و صدای بلند نماز صبح را خواندم.بعداز اتمام نماز مابین خواب و بیداری صبحانه را آوردند.اما قدرت خوردن صبحانه را نداشتم.زندانبان مجبورم کرد.تا کمی صبحانه با زور بخورم.روز چهارشنبه ششم شهریورماه 92 بود.

بعداز صبحانه دوباره مرا آماده شکنجه کردند.در اتاق مخصوص بودم.چند نفری دوباره شکنجه ام کردند.این شکنجه تا ظهر ادامه داشت.تاکید داشتند.هر چه می گویم دروغ است.اما همچنان پافشاری می کردم.من یک سایکل توریست و یک معلم ایرانی هستم و باشعار تلاش و باور یک ایرانی در این چند سال رکاب می زنم و از سال 91 برنامه خارج از ایران را شروع کرده ام.اما فایده ای نداشت آنها کار خودشان را می کردند.برای نهار مرخصم کردند.در حالت غیر عادی حرکت می کردم.وقتی به سلولم رسیدم.داخل سلول افتادم و فرصت باز کردن چشم بند را پیدا نکردم.زندانبان فریاد زد.باید اول چشم بندرا باز کنی.

نهار را آوردند.حال خوردن غذا را نداشتم.از خوردنش طفره رفتم.دوباره زندانبان مجبورم کرد.مقداری ازآن را به زور بخورم.دراز کشیده در حال حلاجی سرنوشتم بودم.اگر با همین روال ادامه پیدا می کرد.حتما زیر شکنجه جان می سپردم.باور چنین شرایطی برایم غیر قابل هضم بود.بعداز نماز مجددا به همان اتاق بردند و پذیرایی کردند.در حین پذیرایی با باتوم مخصوص،شکنجه گر گفت.امروز از همه چیزمحروم هستید.داخل سلول که آوردند.پتو تشک و بالش را برده بودند.می بایست روی زمین می خوابیدم.زیر پاهایم تاول زده بود.سیاهی خون مرده بر کف پاهایم خودنمایی می کرد.تا راه رفتن و ایستادن را برمن با مشکل مواجه کند.با آنکه در این ماه از سال بیرون خیلی گرم بود.اما داخل زندان با شبکه های خاص خیلی سرد و خیلی خنک بود.کف بتونی هم در این هوا خیلی سردتر شده بود.خوابیدن روی این محل برایم سخت بود.بعداز شام دوباره با من شوخی کردند.تا همچنان زیر شکنجه باشم.تاکید آنها بر جاسوسی برایم مسخره آمیز بود.روی این کلمه همچنان تاکید داشتند.وقتی به سلول آمدم.داخل سالن خلوت بود.اما از درد و عذاب ناله می کردم و زیر کتفهایم را زندانبان گرفته بود.با هل دادن مرا وادار به سکوت می کرد.داخل سلول بودم.بازهم با خودم کلنجار می رفتم گویا این روزها برایم در حکم یک خواب و رویا را داشت.هر کاری می کردم.خوابم نمی برد.وسایل استراحت را هم از من محروم کرده بودند.می باید روی کف سیمانی دراز می کشیدم.از یک طرف سردی کف زمین و از طرف دیگر درد و رنج شکنجه فرصت روی گذاشتن پلکهایم را نمی داد.با صدای زیری ناله می کردم.

روز پنجشنبه هفتم شهریورماه 92 بود.مجددا صبح مرا بردند.تا شکنجه کنند.چند مرد عرب بودند.گویا یکی از شیوخ هم در جمعشان بود.خیلی شکنجه ام کردند.در حین شکنجه تست حفظ قرآن را از من گرفتند.با آنکه چند سالی بود تمرین نداشتم.اما لطف خدا بود.چند جا را از حفظ خواندم.بعداز خلوت شدن اتاق شکنجه ،چند نفر مانده بودند.آنها برای شکنجه کردنم اکراه داشتند.هرچند در زمان حضور شیخ تا آخرین توانشان شکنجه می کردند.اما مهربان شده بودند.گویا می دانستند.حقیقت را می گویم.وچیزی برای پنهان کردن ندارم.یکی از آنها خیلی خیلی مهربان بود.حس می کردم او هم با من آهسته می گرید.

نزدیک ظهر از اتاق شکنجه، زندانبان مرا بیرون آورد.قدرت ایستادن و بالابردن پاهایم را نداشتم.به زور ،زندانبان مرا با خود می کشید.داخل سلول روی زمین افتاده بودم.به زور نفس می کشیدم.احساس می کردم.آخرین نفسهایم.هست.بعداز ظهر این روز شکنجه نشدم.اما زندانبانها مرا هر چند دقیقه ای از روزنه کوچک در می پاییدند.درجه سردی اتاق را گویا بالا برده بودند.خیلی سردم بود.اما نه پتویی داشتم و نه جایی برای خوابیدن.تا صبح می لرزیدم.قدرت قدم زنی را هم نداشتم.برای گریز از این زجر تنها به سقف سلول خیره بودم.فرصت کردم.تا اطرافم را در این شرایط بهتر بشناسم.یک اتاق 3در 2 بود.یک در آهنی بزرگ داشت.قبلا روی آن پنجره 30 در 30 بود.حالا آن را کوچک کرده بودند.که فقط چشمهای زندانبان دیده می شد.بالای در زندان یک تلویزیون رنگی 14 اینچ بود.در سمت راست تلویزیون روزنه های ورود و خروج هوا برای سرد کردن سلول بود.دیوار سلول به رنگ کرمی روشن بود.کف زندان هم رنگ سفید داشت.در دیوار روبروی درسلول جای یک پنجره کوچک زیر رنگ خود نمایی می کرد.ظاهرا قبلا برای پنجره بود.اما برای امنیتی کردن بیشتر آن  را بسته بودند.

روز جمعه هم شکنجه بدنی نکردند.اما زندانبانها ماموریت داشتند.به بهانه ای از خواب رفتن من جلو گیری کنند.در این یک روز و نیم از شکنجه بدور بودم.تا شاید یک تجدید قوا برای شکنجه های بعدی پیدا کنم.صبح شنبه دوباره به اتاق شکنجه بردند.باز در این اتاق چند نفر بودند.بعداز خلوت شدن دوباره دوستان مهربان شکنجه را تا ظهر ادامه دادند.همچنان می گفتم سایکل توریست و یک معلم ایرانی هستم.کشور امارات متحده عربی را بدلیل زیباییهایش انتخاب کرده ام .قبل از من هم چند ایرانی این کشور را رکاب زده بودند.بدلیل مشغله کاری من فقط تابستانها فرصت رکابزنی دارم.سال گذشته هم سه کشور آذربایجان و گرجستان و ترکیه را رکاب زده بودم.آنها تخصص شکنجه را با رعایت سلامتی من ادامه دادند.

ظهر مجددا به سلول انفرادی بردند.تا بعداز نهار دوباره شوخی کنند.ظهر در اتاق شکنجه بودم.چند نفر اطرافم را گرفته بودند.همچنان مثل روزهای قبل چشم بند روی چشمم بود.وبلاکم را بررسی کرده بودند.می دانستند.به زبانهای فارسی و ترکی و عربی و اردو وبلوچی و انگلیسی  تسلط دارم.اما این تسلط بجزء زبان فارسی و ترکی و بلوچی کامل نبود و بصورت شکسته و در حد خیلی کم قدرت تکلم داشتم.سر همین موضوع هم خیلی شکنجه شدم.تا یقنشان حاصل شود.دوستان مهربان چند روز پیش مردانه شکنجه می کردند.گاهی هم شوخی می کردند.تاکید داشتند.جرم جاسوسی را بر عهده بگیرم تا راحت شوم.اما گلایه داشتم.اعتراض می کردم.چرا مرا شکنجه می کنید.من یک انسان عادی هستم و با شعار تلاش و باور یک ایرانی فعالیت می کنم و به هیچ گروه و نهادی وابسته نیستم.اما گوششان به این حرفهایم نبود.

در دلم انتظار داشتم.سفارت ایران در ابوظبی می بایست نگرانم می شد.حداقل شب چهارشنبه می بایست به باشگاه ایرانیان در دبی می رسیدم.این علت غیبت می بایست .نگرانی آنها را پدید می آورد.تا نسبت به وضعیت من حساس می شدند.باید باور می کردند.که برای من یک اتفاق ناگواری اتفاده است.اما گویا خبری نبود.تا این امید با من همراه شود.که در همین روزها خواهند رسید.

یک مرد هیکلی سیاه چرده که به زبان بلوچی تسلط داشت.از این هفته مامور بود.از من بازجویی کند.لهجه زبانی اش شبیه زاهدانی های ایران بود.در حالیکه تسلط من بر لهجه مکرانی و چابهاری بود.او خیلی قصی القلب و بد دهن بود.و خودش را مخوف ترین شکنجه گر در امارات می دانست.به گمانم مزدوری بیشتر نبود.که با چرب زمانی به بزرگان اماراتی در زندان تلقین می کرد.که از من اعتراف خواهد گرفت که یک جاسوس ایرانی هستم.گاهی طوری وانمود می کرد.که به یک سرنخی رسیده است و با این حیله مافوق های خودرا گول می زد.تا مدت شکنجه و مانورش را بیشتر کند.در روز اول برخورد در اتاق زندان بدترین شکنجه هارا برمن تحمیل کرد.تا از همان روز اول از او بترسم.اما گذشت زمان ترس مرا از بین می برد.بابت این زبان درازی ام،جای از بدنم نبود.که کبود نشده باشد.اما عملا وارد درگیری ناخواسته کرد.قصد داشتم تمام محدودیتهارا زیر پا بگذارم و زیر شکنجه یک دست اورا کتک بزنم.با آنکه می دانستم تنها نیست و با چند نفر اسکورت همراهی می شود.

او بمدت یک هفته شبانه روز شکنجه ام کرد.برای تست شکنجه جوجه مرغی در اتاقی دیگرمرا روی میله ای آویزان کردند.تا به شکنجه اش ادامه بدهد.اما همراه او از این کار منعش کرد.حتی این همراه در بستن محافظ مچ بند نهایت اخلاق انسانی را داشت.اما او سعی می کرد این قانون انسانی رازیر پا بگذارد.زیر پاهایم که تاول زده بود و خون مردگی کف آن را پوشانده بود.بیشتر از طرف این جلاد مورد شکنجه و مانورش قرار می گرفت.

روز چهارشنبه یک تیم شکنجه را تشکیل دادند.در جمع بزرگان شکنجه گر مردی در کنارم قرار گرفت.که ادعا می کرد در این راه کمکم خواهد کرد.او تمایل دارد مرا از این مخمصه نجاتم خواهد داد.به زبان فارسی و بلوچی تسلط داشت.من هم فقط گوش می کردم.چشم بند همیشه در طول زندانی بودنم،مانع دیدم می شد.گاهی شیطنت می کردم و از زیر چشم بند،همه چیز را می دیدم.

هفته دوم گروه قصی القلب ترین شکنجه گر های جهان دور هم بودند.تا این اتهام را بر گردن انسانی که در طول مدت عمرش تکیه کلامش انسانیت بود،تحمیل کنند.اما تنها مرگ بود.که می توانست پاکی و صداقت رخ انسانی را نمایان کند.شکنجه هایشان تنوع گرفت.تا مرا خورد کنند.اما من با خدای خود عهد ویژه ای داشتم.روحم در جای دیگر سیر می کرد.فقط جسم نگونبختم بود.که عذاب انسانی اش را فریاد می زد.

دیگر زمانی برایم باقی نمانده بود.مشتری های زیادی برای شکنجه داشتم.وقتم پر بود و فرصت وقت آزاد نداشتم.از صبح وارد یک اتاق مخصوص شکنجه می شدم.ظهر در خدمت گروه دیگر بودم.شبهاهم گروه دیگر شکنجه ام می کردند.فقط تنها درزمان وقت اذان فرصت استراحت کوتاه به بهانه نماز داشتم.

وقتی که داخل سلول بودم.فقط تنها می توانستم دراز بکشم.کف بتونی هم سرد بود.پاها و پهلو و.سرم اذیت می شد.از ظروف یکبار مصرف بخصوص لیوان استفاده می کردم.آنها را تا می کردم و در زیر این سه نقطه از بدنم قرار می دادم.یا گاها اگر چند لیوان آب خوری بود.آنهارا زیرسرم قرار می دادم.دوربین داخل سلول اعمال مرا ثبت می کرد.تا بعضی وقتها از این امکانات هم محروم بمانم.گاها گروهی برای بازدید به سلول می آمدند.وسایل اضافی را که فقط چند لیوان اضافی بود.می بردند.

هفته اول بود.که شکنجه گر اعلام کرد.به گوشی ات زنگ زده اند.همسر و بچه هایت در تصادف رانندگی فوت کرده اند.هرچند با شک قبول می کردم.اما باز می ترسیدم.چون همسرم در رانندگی خیلی تند می رفت.احتمال می دادم بعداز من با ماشین مسافرت رفته اند.چون همسرم گواهینامه داشت و ماشین هم در اختیارش بود.این نگرانی همچنان با من بود .اما تلاش داشتم نگرانی خودرا بروز ندهم.هرچند به این آگاهی رسیده بود.که در برابر مرگ و مصیبتها و گرفتاری ها باید سر تعظیم فرود آورد.شرایط موجود به نفعم نبود.تا همچنان نگران باشم.

هفته دوم در وضعیت جسمی بدی قرار داشتم.با آنکه از نظر غذایی زندانهای امارات متحده عربی هیچ نقصی نداشتند.تنوع غذا و دسرهای همراه آن حتی در طول عمرم ندیده بودم.اما حالی برای خوردنشان نداشتم.با حسرت نگاهشان می کردم.یک روز بعداز شکنجه از درد و ناله روی زمین در سلول افتاده بودم.زندانبان اصرار داشت غذا را بخورم.اما توان اینکار را نداشتم.حس می کردم روحم از جسمم فاصله گرفته و از آن بالا نظاره گر هست.اگر قدرت نقاشی کردن می داشتم.شاید در آن زمان یکی از بدیع ترین و ناب ترین موضوع را در همین دقایق می یافتم.سینی پلاستیکی روبرویم بودم.سرم را روی سینی قرار می دادم.تا چند دانه برنج را بخورم.زندانبان نظاره گر این صحنه بود.احساس کردم.او هم بامن هم نوا شده است.دقیقا اشک آلودگی چشمانش را حس کردم.

در زیر شکنجه تلاش داشتند.به زور اعتراف کنم.می گفتند.از طرف سفارت مامور هستی یا از طرف سپاه آمدی یا برای بیت رهبری کار می کنی.اما حضورم در سفارت یک امر طبیعی بود.مگر قرار بود.سفارت آمریکا بروم.بعنوان یک ایرانی می بایست در ابوظبی به سفارت ایران می رفتم.حتی اگر کار اداری نداشتم.در ایران همه بسیجی هستند.بخصوص کارمندان اداری که این برای همه یک افتخاری است.قرار نیست هر کسی بسیجی بود.مامور سپاه باشد.قبلا در چابهار بسیج فعال بودم.اما در این چندسالی که میانه آمدم.آنقدر درگیربودم.که حتی تا این لحظه نتوانستم فرم بسیج را پر کنم.بنابراین شش سالی بود.از بسیج هم دور بودم.فقط در حرکتهای ورزشی بود.که همچنان بعنوان بسیجی در داخل ایران فعالیت داشتم.این فعالیت هم بیشتر از طرف دوستان بود.که در خبرها تلاش داشتند.این عنوان را تکرار کنم.در مورد بیت رهبری هم ،من در میانه بودم.نه ساکن تهران .در این چند سال در آموزش و پرورش آذربایجانشرقی در شش سال خدمت،هرسال یک جا خدمت کردم.این تعیین جا برای خدمت اختیاری نبود.سر همین موضوع چند سالی بود.با مسئولین آموزش و پرورش درگیر بودم.که همه را در وبم ثبت شده با دلایل داشتم.آنها اعتقاد داشتند.بدلایل امنیتی این همه جا عوض کرده ای.سر همین موضوع یک هفته مداوم در کنار موضوعات دیگر زیر شکنجه بودم.گاها ذهنم به مدیر کل اسبق اداره کل آموزش و پرورش استان آقای رضایی بر می گشت.او در حقم خیلی ظلم کرده بود.با کمک دوستانش در این چند سال می خواست اراده یک معلم با انگیزه را که با منافعشان تضاد داشت،با هر وسیله بشکند.آخرین نامه ام به او را مرور می کردم.که قصد داشتم در پشت میزش با آن کارهای مسخره آمیزش درگیر شوم.تابستان 91 از رکابزنی چند کشور برگشته بودم و این اتفاق هم در آن روزها افتاد.

بقیه را لطفا در مطالب بعدی دنبال کنید