فرماندار میانه همچنان اصولگرا ماند
نسیم اعتدال پشت قله های قافلانکوه ماند و نتوانست در میانه وزیدن گیرد. گویا این نسیم بی رمق تر از آن بودکه بتواند از فراز قله های تاریخی قافلانکوه رد شده و به سوی میانه سرازیر شود.
به رغم همه امیدهایی که به وعده های شیرین دولت تغییر و تدبیر بسته شده بود، پس از هفت ماه انتظار یک فرماندار اصولگرای احمدی نژادی جای یک فرماندار اصولگرای احمدی نژادی دیگر را در این شهرستان گرفت تا آب پاکی بر دستان استغاثه ی اعتدال گرایان و اصلاح طلبان میانه ریخته شود و سهم آنها از مثنوی تغییر در فضای سیاسی کشور تنها تماشا باشد و بس!
این اتفاق یادآور طعم تلخ نوستالژی دوره اصلاحات در این شهرستان است. دوره ای که در آن به رغم حضور چند مهره قدرتمند مشارکتی در راس مدیریتی شهرستان دامنه ی امـواج اصلاحات به مدیریت عمومی نهاد قدرت در میانه نرسید و همچنان سلطه و انحصار یک بخش سنتی در میانه بر موجودیت هژمونیک خود تداوم بخشید.
حال این علامت سوال بزرگ بر سر فعالان سیاسی شهرستان میانه سنگینی می کند که چه معادلاتی در پشت پرده تصمیم گیری های بزرگ بر این شهرستان وجود دارد که در همه دوره ها روند انتخاب ها و انتصاب ها آن را از رویه شکل گرفته در فضای کلان سیاسی کشور متمایز می کند.
شاید پاسخ این سئوال اساسی را بتوان با نگاهی به درون مجموعه فعالان سیاسی مدعی پرچمداری جریان اصلاحات و اعتدال در میانه جستجو کرد. مجموعه ای که به دلیل فقدان ساختار منسجم تیمی و تشکیلاتی و نبود رهبری جامع و فراگیر در پراکندگی و از هم گسیختگی مزمن دست و پا می زند. و همه موجودیت خود را همچون دانش آموز شب امتحانی در آفتابی شدن ها و همصدایی های دقیقه ی نودی صحنه ی انتخابات خلاصه کرده است.
گرچه طرح این واقعیت برای هر دو سوی جریان تلخ و گزنده است و به مذاق بسیاری از بازیگران صحنه سیاسی شهرستان خوش نخواهد آمد، اما پوشاندن آن در پشت پرده ی تغافل و تظاهر عامدانه هم هیچ سودی برای مردمی که با دنیایی از امید و آرزو همه ی خواسته های خود را پای صندوق های رای به مطالبه می گذارند نخواهد داشت و هیچ مرهمی بر دردهای کهنه ی آنها نخواهد گذاشت. شاید وقت آن رسیده است که با کمی شهامت پوسته خشکیده ی روی زخم را کنار زد تا بتوان به عمق این بریدگی نگاهی انداخت و برای پر کردن این شکاف مرهم سودمندی یافت.
