از تظاهرات مجازی کاربران تا سکوت معنی دار مسئولان

از تظاهرات مجازی کاربران تا سکوت معنی دار مسئولان

انتقادهای مردمی و اعتراضات پیاپی به وضعیت غیرقابل قبول سیستم بهداشت و درمان شهرستان میانه سریال دنباله داری است که برای سالیان متمادی افکار عمومی مردم میانه را با خود درگیر کرده است.

پرداختن به این مسئله در رسانه ها و مطبوعات شهرستان نیز از دیرباز محل توجه اهل قلم و اصحاب نظر بوده و در رسانه های شهرستانی و استانی نیز بارها به این موضوع پرداخته شده است.

اخیراً نیز در این باره مطلبی به قلم یکی از فعالان سایبری شهرستان در فضای مجازی منتشر شد که بازتاب اجتماعی بسیار گسترده و فراگیری داشت.

نویسنده این مطلب که از قضا خود از ضایعه دیدگان کوتاهی ها در سیستم درمان شهرستان است و به دلیل از دست دادن پدر محترم خود روزهای اندوهباری را سپری می کند با بیانی مظلومانه و احساسی دردمندانه حرف دل خود را با مردم و مسئولان در میان گذاشته و محجوبانه و مودبانه از متولیان حوزه سلامت و مسئولان عالی شهرستان و استان می خواهد که در برابر قصور و کوتاهی های فراوانی که در این حوزه به مردم و دردمندان روا داشته شده بی تفاوت ننشسته و اقدامی بکنند.

استقبال از این مطلب در فضای مجازی و سطح جامعه به حدی بود که اگر اطلاعات نگارنده اشتباه نباشد احتمالاً این مطلب در بین مطالب اخبار میانه رکورد تعداد لایک های مطالب را شکست و آمار بسیار بالای بازدید و شمار زیاد نظرات درج شده در پای آن که بالاتفاق در حمایت از مطلب و نویسنده آن بود پیام روشنی را برای مسئولان شهرستان و استان و بویژه مسئولان نظام سلامت به همراه داشت. پیامی که حاکی از نارضایتی عمومی شدید و غیر قابل کتمان مردم از عملکرد شبکه بهداشت و درمان میانه و بخصوص بیمارستان 96 تختخوابی خاتم الانبیا (ص)  این شهرستان بود.

اما به رغم بازتاب وسیع این خبر و انعکاس گسترده آن در شهرستان و مرزهای فراشهرستانی و با گذشت نزدیک به دو هفته از انتشار آن مسئولان شبکه بهداشت و درمان میانه همچنان مهر سکوت بر لب زده اند و کوچکترین واکنشی نسبت به این موضوع از خود نشان نداده اند و از قرار معلوم قصدی هم برای شکستن این سکوت سنگین خود ندارند و همچنان با بی اعتنایی نظاره گر این فریاد اجتماعی هستند.

این اجماع گسترده و حمایت بی دریغ شهروندان میانه ای از مطلب انتقادی مذکور را به تعبیری شاید بتوان یک تظاهرات مجازی در فضای اینترنتی قلمداد کرد که در نوع خود پدیده ای نوظهور و قابل توجه است و به نظر می رسد که امروزه در جای جای دنیای پیرامون ما تبدیل به یک رویه معمول در حرکت های اجتماعی و گروهی شده و مثل تمامی پدیده های تکنولوژیک دیگر به تدریج جای خود را در معادلات تحولات اجتماعی باز خواهد نمود و برای جامعه ما هم گریزی از پذیرش و به رسمیت شناختن آن وجود نخواهد داشت.

اما با تمام این حرف ها این اتفاق و اتفاقات نظیر آن باعث نشده که مسئولان شبکه بهداشت میانه کوچکترین واکنشی ولو در حد دلجویی از کسانی که به هر نحو ناکارآمدی این سیستم را عامل مصیبت های جبران ناپذیر خود و خانواده های خود می دانند از خود نشان دهند.

از دیدگاه مسئولان این شبکه این قضیه سه حالت بیشتر ندارد؛ یا به کلی انتقادات وارده را رد می کنند و معتقدند عملکرد آن ها هیچ نقص و ایرادی ندارد، یا در عین تاکید بر تلاش ها و کوشش های خود برخی از کمبودها و نواقص را قبول دارند و از این جهت در مواردی حق را به منتقدان و معترضان می دهند و یا اینکه سیستم موجود را ناتوان از پاسخگویی به نیازهای مردم می دانند و به ضعف خود اعتراف دارند و تمامی انتقادات را بی کم و کاست می پذیرند.

اگر باور این ها بر صورت اول قضیه استوار بوده و به حقانیت خود اعتقاد دارند باید مردانه وارد میدان شده و دامن خود را از این اتهامات و انتقادات مبرا سازند، اگر شقّ دوم قضیه مورد نظرشان است باید ضمن دفاع از تلاش های خود دلایل و علت های نقص و کمبودها را به مردم توضیح دهند و مسببان این وضعیت را به همه معرفی کنند تا حساب خود را از آن ها جدا کرده باشند اگر هم که صورت سوم از نظر این ها حقیقت دارد که تکلیف معلوم است و باید به وظیفه انسانی و اعتقادی و حرفه ای که دارند عمل کرده و امانت را به اهلش واگذار کنند.

اما تا این لحظه هیچ یک از این اقدامات از سوی کسانی که موج افکار عمومی مردم و خانواده های نگران میانه ای آن ها را نشانه رفته است صورت نگرفته است و گویا خواست و مطالبات عمومی مردم اهمیت چندانی برای آقایان ندارد و همچنان در بی اعتنایی سیر می کنند.