میراث تاریخی ، برنامه ی پنجم توسعه و مسئولین ما

بسمه تعالی

با سلام و درود

روشنفکران ،متفکران،مسئولان و مردم شریف میانه

براساس بند( الف، د ، و) فصل اول لایحه ی برنامه ی پنج ساله ی پنجم توسعه ی کشور(فرهنگ اسلامی-ایرانی)

به سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری اجازه داده می شود نسبت به موارد زیر اقدام نماید:

الف: صدور مجوز فعالیت و حمایت از ایجاد مراکز و موسسات تخصصی در زمینه ی میراث فرهنگی از قبیل امور موزه ها ، مرمت آثار فرهنگی و تاریخی،کارشناسی اموال تاریخی و فرهنگی در چارچوب آیین نامه ای که به تصویب هیات وزیران خواهد رسید.

ب: حمایت مالی و معنوی از مالکیت و حقوق قانونی مالکین بناها و آثار و اشیای تاریخی منقول در جهت حفظ و کاربرد درست آن ها

و: شناسایی و حمایت از آثار فرهنگی،تاریخی حوزه ی فرهنگی ایران،موجود در کشورهای همسایه و منطقه به عنوان میراث فرهنگی

هرسه بند بر این اشاره دارند که حفظ و صیانت از آثار و اشیای تاریخی به عنوان میراث فرهنگی لازمه ی توسعه ی کشور در عرصه ی فرهنگی خواهد بود.هم چنین بر اساس مصوبه ی شورای عالی میراث فرهنگی،صنایع دستی و گردشگری در تاریخ 83/7/4 اهتمام به حفظ و صیانت از این آثار یک وظیفه ی همگانی است بخصوص برای دولت برای ایجاد بسترهای لازم اجرایی.

بر اساس این سند عدم رسیدگی به آثار تاریخی ، فرهنگی و گردشگری در سطح کشور و به خصوص شهرستان میانه نشان از بی توجهی به چشم انداز بیست ساله ی برنامه توسعه ی کشور  افق 1404 دارد.به هر ترتیب قبل از تصویب هر لایحه ای باید منابع مالی ، طبیعی و انسانی کاملا شناسایی شوند.اگربودجه ای نیست چرا باید چنین برنامه هایی در دستور کار قرار گیرد؟یا اگر بودجه ای برای تخصیص وجود دارد مسئولان چرا عمل نمی کنند؟

قصد ما صرف انتقاد نیست،بلکه پیشنهادیک راه حل در کنارانتقاد است.راه حل هایی که در قالب طرحی مدون و عملی ارائه می شوند.برنامه ی پنجم توسعه خود یک راه حل برای شکوفایی و توسعه ی کشور است اما چرا به آن توجهی نمی شود؟آیا این برنامه نقصی دارد؟آیا مسئولان در این عرصه صلاحیت و تخصص ندارند؟صدها پرسش دیگر که همگی جوابی آشکار دارند.

آیا می دانید روند توسعه ی گردشگری در ایران رو به بهبود است اما طبق برنامه و اصول پایداری پیش نمی رود و احتمال اینکه دوره ای از شکوفایی و بعد افول مطلق داشته باشیم وجود دارد؟توسعه باید پایدار باشد. آیا با این روند انتظار توسعه ای پایدار داریم؟

آثار باستانی ، منابع زیست محیطی ،طبیعی و حتی فرهنگ مردم در حال تخریبندو با توسعه ی گردشگری در گذر زمان این تخریب و افول شدیدتر می شود.این یکی از معایب توسعه ی صنعت گردشگری است اما کاملا قابل مهار می باشد.مزایای اقتصادی،فرهنگی - اجتماعی و سیاسی پدیده ی گردشگری آن قدر چشم گیر است که پا گذاشتن در این عرصه به نفع جامعه ی ما است.فرهنگ ایرانی قدرتمند اما حساس است.آثار تاریخی شکوهمنداند اما در حال تخریب .منابع طبیعی سرشار اما غیر قابل تجدیدند.

هنوز توسعه و پیشرفتی در عرصه ی صنعت گردشگری شکل نگرفته چرا شاهد تخریب میراث فرهنگی تاریخی و گردشگری خود هستیم؟

وقتی بنده در مورد توجه هرچه بیشتر به فرهنگ عامه ی مردم شهرستان میانه،ضرورت وجود موزه ی مردم شناسی با استانداردهای جهانی ،رادیو،طرح های توسعه ،احیای فرهنگ دیرینه،حفظ آثار تاریخی میراث فرهنگی و منابع طبیعی صحبت می کنم منظور همان آینده نگری برای توسعه ی پایدار گردشگری است.

زمانی که مسئولان، برنامه ی توسعه تدوین می کنند اما درصد زیادی از آن رابه هر بهانه ای اجرایی نمی کنند و یا راه کار صحیحی ندارند نباید انتظار رسیدن به اهداف کلان توسعه ی کشور در چشم انداز 1404 داشت.

آرزوی ما سرافرازی ایران است.

سلیمانی