در طول دفاع مقدس مردان بزرگی بودند که با مهارت خود خالق شگفتی های زیادی شدند. یکی از این رزمندگان سرهنگ جانباز «رفیع غفاری» متولد سال 1326 روستای «آچاچی» شهرستان «میانه» است که در طول جنگ و عملیات های بزرگی مثل فتح المبین و بیت المقدس افتخارات بزرگی به ارمغان آورد.

وی منهدم کننده 142 تانک، 51 نفربر زرهی و غنیمت گیرنده 50 دستگاه تانک سالم از دشمن است و در این زمینه در طول جنگ رکورددار است.

سرهنگ رفیع غفاری در یکی از خاطرات مربوط به عملیات بیت المقدس این چنین روایت می کند.

پس از گذشت چند روز از پایان عملیات پیروزمندانه فتح المبین، روزی دستور دادند که بایستی تیپ به اطراف اهواز حرکت کند. این خبر تقریباً باور نکردنی بود. چون بعد از عملیات به آن وسیعی، به این زودی ها امکان عملیات جدید نبود و اگر هم می بایست عملیات جدیدی صورت گیرد چرا به این ضرب الاجلی؟ این مسئله قدری سؤال برانگیز بود ولی کسی درست نمی دانست که قرار است عملیات بیت المقدس شروع شود.

به هر ترتیبی بود حرکت کردیم و به اهواز رسیدیم و به زودی در تأسیسات شرکت پیروز مستقر شدیم. پس از استقرار، اکثر پرسنل به مرخصی اعزام شدند. پس از مراجعت از مرخصی جهت عملیات جدید به پشت رودخانه کارون روبه روی ایستگاه حسینیه اعزام شدیم.

بعد از چند روز آمادگی و شناسایی محورها در شب 10 اردیبهشت 61 با گذشتن از پل شناور که روی رودخانه کارون احداث شده بود عملیات بیت المقدس را شروع کردیم.

در آغاز عملیات، یگان های تیپ 55 هوابرد زودتر از یگان های دیگر به هدف رسیده بودند و توانستند پس از درگیری شدید تعداد زیادی از پرسنل دشمن را به هلاکت برسانند و با گرفتن تعدادی اسیر، مواضع اولیه قبل از جاده اهواز ـ خرمشهر را به تصرف خود درآورند که خود شاهد بودم این خبر را خیلی سریع به وسیله بی سیم جهت اطلاع و روحیه دادن به یگان ها مخابره کردند.

یگان های دیگر با تلاش فراوان به هدف های اولیه خود دست یافتند. ما با سلاح های ضدتانک همگی منتظر دستور حرکت بودیم. با نزدیک شدن به صبح هرچه با فرماندهی تماس گرفتم، به علت  دور بودن نتوانستیم صدای آنها را دریافت کنیم و اگر آنها هم می خواستند با ما تماس بگیرند صدایشان به ما نمی رسید.

همین که هوا روشن شد با تمامی سلاح های ضدتانک گردان که زیر امر من بودند حرکت کردیم که خودمان را به یگان های پیاده برسانیم، اما هرچه رفتیم یگان های خودی را ندیدیم، تا اینکه به نزدیک جاده اهواز ـ خرمشهر رسیدیم.

از دور تانک ها و نفربرهای مسلح دشمن را دیدم که مدام تیراندازی می کنند.

نفرات پیاده خودی هم چند کیلومتری سمت چپ ما سعی داشتند به جاده اهواز ـ خرمشهر نزدیک شوند. اما حرکت تانک های مستقر در روی جاده آسفالته به سختی صورت می گرفت و پیشروی آنها کند شده بود.

دستور دادند تفنگ های «106 م» که 10 قبضه بودند به صورت دشتبان آرایش گرفته و با آتش و حرکت پیش بروند تا در برد موشک تاو قرار بگیرند، همین کار انجام گرفت. با 10 قبضه تفنگ «106 م» و با دو قبضه موشک به صورت خط زنجیر حرکت کردیم و یک در میان سلاح های تفنگ 106 تیراندازی می کردند و پیش می رفتیم تا به برد موشک رسیدیم.

در این هنگام من شروع به تیراندازی و انهدام تانک ها و نفربرهای مسلح کردم. وقتی تعداد 14 دستگاه تانک و نفربر را در روی جاده منهدم کردم بقیه تانک ها از روی جاده عقب نشینی کردند و نیروهای پیاده توانستند خودشان را به جاده برسانند.

البته باز هم کمک و یاری خدا بود که ما بدون آسیب به آن صورت در مقابل آن همه تانک دشمن که بی وقفه سعی می کردند ما را مورد هدف قرار دهند، ایستادیم و آنها را منهدم کردیم.

در همان زمان وقتی می خواستم تانکی را مورد هدف قرار دهم، پشت دوربین موشک تاو نشستم، یکی از خدمه ها فریاد کشید: غفاری مواظب باش موشک می آید. ولی من تا بیایم از خود حرکتی نشان دهم دیر شده بود.

خدا شاهد است، موشک مالیوتکا که دشمن شلیک کرده بود از چند سانتی متری از کنار گوشم رد شد و چند متر پشت سر من به زمین خورد و منفجر شد.

حتی سیم موشک مالیوتکا بین آنتن بیسیم پی آر سی 46 که روی جیپ نصب بود و قبضه موشک تاو که روی جیپ سوار بود قرار گرفت که به وسیله سوزاندان توانستیم آن را پاره کنیم و تغییر مکان دادیم.

حدوداً 200 الی 300 متر به چپ رفته و آن یک نفربری را که تیراندازی می کرد، منهدم کردم. آن روز بعد از تصرف جاده اهواز ـ خرمشهر، تیراندازی دشمن شدت گرفت و بعد از دیدبانی گزارش شد که عراقی ها با تعداد زیادی تانک شروع به پاتک کرده و از سمت راست به گردان ما نزدیک می شوند تا خود را به جاده برسانند.

به من نیز خبر دادند که خودم را به یگان سمت راست برسانم. با دیگر خدمه موشک سوار جیپ شدیم و به طرف جلو حرکت کردیم در آنجا دیدم تا چشم کار می کند تانک عراقی است.

ما شروع به تیراندازی کردیم. چهار تانک منهدم کرده بودم که بقیه تانک ها شروع کردند به عقب نشینی، فقط یک موشک دیگر داشتم، دنبال تانک می گشتم، در همین زمان یک تانک را که ایستاده و تیراندازی می کرد انتخاب کردم و به طرف آن شلیک کردم. اما یک اتفاق باور نکردنی رخ داد، وقتی موشک را به سمت هدف هدایت می کردم، درست در زمانی که موشک می خواست به هدف بخورد یک تانک که عقب نشینی می کرد و تعداد زیادی از نفرات دشمن روی آن سوار بودند، در مسیر موشک و هدف قرار گرفت و موشک به آن اصابت کرد. آن تانک با نفراتی که روی آن بودند، منهدم شد.

وقتی موشک های ما تمام شد، با هماهنگی که با جناب سرهنگ مهرپویا فرمانده گردان 158 کردم تعدادی موشک تاو از گردان آنها گرفتم و به گردان خودمان منتقل کردم. در این هنگام سربازی سراغ مرا گرفت. وقتی پیش من آمد در حالی که اشک شوق می ریخت و دعا و ثنا می کرد، گفت: ما چند نفر بودیم. رفته بودیم جلو و از داخل سنگرهای عراقی، غنائم جمع می کردیم و آنها پاتک کردند و ما را اسیر کردند. حتی تفنگ های ما را گرفتند. می خواستند دست های ما را ببندند که ناگهان دیدند که تعدادی از تانک هایشان منهدم می شود و بقیه هم عقب نشینی می کنند چون با نفربر آمده بودند بدون اینکه به ما کاری داشته باشند با عجله دویدند، سوار نفربرها شدند و عقب نشینی کردند و ما هم به یگان برگشتیم.

 من هم با اظهار اینکه خواست خدای مهربان بود و مرا وسیله قرار داده بود که آنها اسیر نشوند صورت او را بوسیدم و دلداریش دادم. دیگر آن روز خبری از دشمن نشد.

فردای آن روز با یکی دو کیلومتر جلو رفتن به وسیله تفنگ 106 دو دستگاه نفربر منهدم کردیم و برگشتیم پشت جاده اهواز ـ خرمشهر. عصر روز 14 اردیبهشت ماه در حالی که روی جاده آسفالته پشت قبضه تیرانداز نشسته بودم، می خواستم تانکی را هدف قرار دهم که آن تانک زودتر از من شلیک کرد.

گلوله تانک درست روبه روی من به لبه آسفالت اصابت کرد. ضمن اینکه موج انفجار مرا از روی جیپ به پایین پرت کرد، ترکشی هم به سمت چپ صورتم خورد وقتی دست روی صورتم گذاشتم احساس کردم قسمتی از صورتم رفته است، ترکش صورتم را شکافته بود. به طوری که فکر کردم کارم تمام است. با فریاد «یا حسین» تقریباً از هوش رفتم تا اینکه آمبولانس آمد و مرا تخلیه کرد. در بین راه از شدت درد کاملاً از هوش رفتم، ولی خواست خدا بود باز هم زنده بمانم و بیش از پیش در راه او و قرآن و اسلام و میهن اسلامی خدمت کنم.

پس از دو ماه بستری در بیمارستان و استراحت تا حدودی بهبودی نسبی به دست آوردم و با توجه به زمزمه هایی که در مورد مأموریت گردان ما در خارج از کشور یعنی لبنان بر سر زبان ها بود، به یگان خود در چنانه ملحق شدم. اما در حین این مأموریت به دستور امام رضوان الله علیه، مأموریت ما نیمه تمام ماند و لغو گردید.(فارس)