معلمی شغل نیست، عشق است.
بنام خدا
از روزی که پایمان به کلاس درس و مدرسه باز شد،همیشه خصوصا در ایامی که منتهی به روز معلم میشد این جمله که((معلمی شغل انبیاءست)) ورد زبان همه و تیتر تمامی مطالب و روزنامه دیواری ها و .... میشد.
براستی هم معلمی شغل انبیاءست و شکی در آن نیست.
انسانهایی که مشغول تعلیم و تربیت می باشند کارشان مقدس و قابل تقدیر می باشد، البته هستند بعضا معلم هایی یا بهتر بگویم معلم نماهایی که راهشان را به بیراهه رفته اند و گاها قداست این شغل را زیر سوال برده اند ولی چون سخنم راجب این قضییه نیست زیاد به آن نمی پردازم.
یک معلم فردی ست که ما را جهت تعلیم و تربیت و یادگیری علم و ادب و فرهنگ و.... از همان سالهای اول کودکی دست او مسپارند و بعدها که ما خودمان صاحب خانواده و فرزند میشویم نیز بچه هایمان را که میوه های زندگی هر شخصی و نور چشممان می باشند بدو می سپاریم پس این انسان چقدر کارش مقدس و مسئولیتش سنگین تر می باشد.
سخن من این است ما در مقابل این همه خدمت معلمانمان برایشان چه کرده ایم؟
چرا در جامعه ما اجر و پاداش چنین انسان های وارسته ای در خور مقام و منزلتشان آن طور که باید و شاید نیست؟؟
چرا یک معلم آن احترامی را که بین افراد جامعه داشته باشد، ندارد؟؟
براستی چرا یک دبیر بازنشسته شهرمان که زمانی بنده افتخار شاگردی ایشان را داشتم و بعنوان معلم نمونه استان در رشته خود به کشور معرفی شده بود اکنون باید دغدغه مالی و گذران امورات زندگیش را داشته باشد و نتواند بعد سال ها تلاش بی وقفه و دلسوزانه برای فرزندان این شهر در رفاه نسبی و قابل قبول زندگی کند، مگر نه اینکه حقش بوده و هست؟
آیا معلمی که همیشه دغدغه حقوق و پاداش عقب افتاده و هزاران مسایل دیگر را داشته باشد می تواند سر کلاس بدرستی مسئولیت سنگین تدریس و تعلیم و تربیت فرزندمان را انجام دهد؟
بیایید راه اشتباه رفته را دوباره برگردیم و برای این انسان های شریف و صد البته زحمتکش سنگ تمام بگذاریم.
مسئولان و متولیان امر با برطرف کردن دغدغه های مالی و معیشتی و ما شاگردان با حفظ و صیانت از جایگاه والایشان.
((به امید توفیقات روز افزونشان))
