پیگیری نفع شخصی! با اشاره ای به مسئله واگن های جدید و احداث تعمیرگاه قطار در ایستگاه میانه
پیگیری نفع شخصی! با اشاره ای به مسئله واگن های جدید و احداث تعمیرگاه قطار در ایستگاه میانه
یاوراحمدپور ترکمانی
اسمیت در کتاب ماندگار ثروت ملل هنگامی که سخت بر آموزه نفع شخصی به مثابه موتور پیشرفت اقتصادی تاکید می ورزید به این نکته اذعان داشت که ساخت اجتماعی بر ساخت اقتصادی مقدم بوده و پیگیری آزادانه نفع شخصی به هیچ وجه به صورت علی الاطلاق قابل توصیه نیست و تنها تحت شرایط معین حاکمیت اخلاق و نظم می توان انتظار داشت که پیگیری ازادانه نفع شخصی دستاوردهای پرثمر اجتماعی و ملی را به همراه داشته باشد. حتی در نامه ای که به تاریخ 8 نوامبر 1789 به لرد کارلایل درباره چگونگی پیشرفت ایرلند می نویسد به صراحت اظهار می دارد که: نیاز این کشور به برقراری اخلاق و نظم و زیرساخت اجتماعی در راه توسعه و پیشرفت صنعتی بسیار جدی است و در مسیر دستیابی به توسعه، حضور اخلاق و نظم به مراتب ضروری تر از وجود معادن گوناگون و مواهب طبیعی و زغال سنگ است.
هر چه به اواخر قرن بیستم و شروع دهه اول قرن بیست و یکم نزدیک تر شده ایم جایگاه اخلاق به مثابه موتور توسعه و به مثابه رشته علمی جدید که پاسخگوی نیازهای روزافزون جوامع باشد بیشتر شده، طوری که اکثر برندگان جوایز نوبل اقتصادی در سه دهه اخیر حول محور اخلاق و نهادهای غیر رسمی نوشته هایشان پردازش شده است. اساساً تولد اقتصاد از همان ابتدا در بستر اخلاق می باشد.
نفع طلبی در روابط به منزله عامل بر هم زننده هماهنگی و انسجام و وحدت عمل می کند. وقتی که مدیر یک شرکت منافع فردی خود را در قالب فرصت طلبی دنبال می کند خیلی روشن است که چه بر سر شرکت و سهامداران آن خواهد آمد. نمونه نا اخلاقی و ورشکست شرکت ها را در می توان در شرکت «انرن» مطالعه کرد. همچنین نااخلاقی و ثمرات آن در کلیت یک جامعه را می توان در کشورهای اسیای جنوب شرقی و از جمله در کره در دهه 1990 مطالعه کرد.
نتایج بسیاری از اقدامات فعلی نمایندگان در دوره های آتی برای منطقه روشن می شود. اگر صرف اینکه شهروندان نسبت به پاره ای از موارد عدم تقارن اطلاعات دارند و کم اطلاع هستند باعث شود که اخذ امتیازات برای منطقه و شهرستان را منتسب به خود کنیم، آیا اخلاق را زیرپا نمی گذاریم. ایا اخلاق همان چیزی که رشد اقتصادی و توسعه هم در سطوح منطقه ای و هم ملی به آن نیاز دارد را از بین نمی بریم. اگر چنین باشد که رقابت را در حوزه هایی که تخریبگر است دنبال کنیم نتیجه معلوم است: یا باید آنقدر سیستم قضایی و نظامی را گسترده کرد که برای هر کسی ناظری انتصاب شود که عملاً غیر ممکن است، یا اینکه ساخت جامعه از هم می پاشد.
تنها راه برای تداوم توسعه البته با سرعتی که برای ما موجه جلوه کند رعایت اخلاق از سوی نمایندگان و عدم ادعای انها به ناکرده ها است. اگر چنین نشود تضمینی برای دلگرمی نماینده ای که امتیازی را برای منطقه می گیرد نیست. دلسردی ممکن است حاکم شود و ضرر و دود این مسئله به چشم شهروندان می رود. لذا ما هم در مقام شهروند مسئول برخورد و عکس العمل با چنین رفتارهایی هستیم تا توسعه منطقه را تضمین کنیم.
و اما مورد واگن های جدید و تعمیرگاه قطار در ایستگاه میانه
از سال 1382 ( حدود 10 سال) مهندس حسینی و آقای صاحب محمدی، مدیر عامل راه آهن جمهوری اسلامی، رفاقت و دوستی صمیمی و نزدیک داشته و دارند. مهندس حسینی حدود یک و نیم سال قبل (قبل از شروع دوره نمایندگی فعلی) در جلسه دوستانه ای که با ایشان داشته و بنا به درخواست شهروندان شهرستان ویژه میانه، دو درخواست از مدیر عامل راه آهن مطرح می کنند:
حال سوال بنده این است که اگر بنده از جایی کسب اطلاع کنم یا دیگران به بنده اطلاع دهند می توانم مدعی تامین رفاه شهروندان در این مورد خاص باشم واذعان کنم که بنده این مورد را فراهم دیده ام؟! روابط عمومی دفتر اقای دکتر مددی باید جوابگوی این سوال باشد.
