نقدی بر نمایشگاه به یاد استاد
rn با سلام به دوستان هفته گذشته نمایشگاهی در محل گالری اداره ارشاد برگزار شد که حتی زیباترین لحظات زندگی در آن به خشن ترین صورت ممکن به تصویر کشیده شده بود و کاغذ هایی سیاه شده با خشن ترین خطوط شکسته و در هم پیچیده در برابر دیدگان بازدید کنندگان قرار داشت آیا این خشونت و اصطلاحا اکسپرسیونیسم از درون بانویی بر می خواست که در جامعه کنونی ما زندگی می کند؟
rnrn جدال سیاهی و سپیدی کاغذ به پیروزی سیاهی منجر شده بود و نقاش به کشیدن چند خطوط ساده برای رساندن فرم و شکل اکتفا نکرده ٰٰ و دیوانه وار سفیدی کاغذ را با خطوط متلاطم به هم ریخته بود.
rnrn تا اینجا حرف از درونیات نقاش بود که ناخود آگاه به کاغذ منتقل شده بود. حال صحبت از آن است که آیا نقاش این تصاویر را برای خود آفریده یا بیننده؟ به نظر شما کدام شهروند امروز ایران حاضر به پرداخت پول برای این سیاهی است که خود از آن گریزان و دست به گریبان است ؟
rnrn اگر هنرمند این آثار را برای خود آفریده مشکلی نیست به شرطی که بعد از چند سال از کنج خود بر نخواسته و ارث و میراث خود را نخواهد زیرا این هنرمند بی توجه به نیاز مخاطب خود عمل کرده و فقط در جهت روح پر تلاطم خویش گام بر داشته است.
rn
